In de column 'Groen gedacht' wandelt Klaartje Jaspers deze week door een verstedelijkt landschap. Bedolven onder de infrastructuur waarlangs ons voedsel steeds weer tijdig in de supermarkt ligt, verwondert zij zich over het verdwijnen van ons vertrouwen in wat de natuur ons te bieden heeft. Kortom: inspiratie voor een voedselbuurtbos.
Afgelopen week liepen we in vier dagen van Zoetermeer naar Kalmthout, net over de Belgische grens. Ooit thuishaven van Suske en Wiske-tekenaar Willy Vandersteen, nu van hun museum, gevestigd in het huis van hun geestelijk vader. 'Gesloten wegens renovatie', maar dat mocht niet deren: Vandersteen had een mooi bos achter zijn huis liggen, en de route ernaar toe, bleek grotendeels overeen te komen met de oude postbaan van Rotterdam naar Antwerpen.
In de ban van de ringweg
Waar de koetsiers toen nog blindelings door een overzichtelijk landschap konden racen, moesten wij flink puzzelen met Google Maps, Route.nl en veerpontjes die niet bleken te varen. Tussen plastic van aardbei- en aspergekwekers en groenzomen rond woonboulevards en bedrijventerreinen, was het vooral moeilijk om de steden uit te komen. Als wandelaar in de stad nog vrij om te gaan waar we wilden, zodra we een weg zochten naar het volgende dorp, zaten we gevangen in een ring van vrachtwagens en containerschepen die onze spullen af- en aanslepen.
 |
Vrachtschip tussen Krimpen a.d. IJssel en Dordrecht
foto: Klaartje Jaspers |
We zagen het liever anders, maar waren daar zelf ook schuldig aan: we konden geen snackbar of supermarkt passeren zonder de portemonnee te trekken. Bang voor honger of dorst, zeulden we kilo’s proviand in onze rugzakken mee, terwijl de berm volstond met eetbare salades als weegbree, zuring en brandnetel. Hoewel we na alle zakken friet best zin hadden in een hap groen, durfden we die eigenlijk niet te eten: stonden ze niet te dicht op de uitlaatgassen of het boerengif, had er geen hond of vos overheen geplast, was het nog wel lekker?
 |
Onderdoorgang onder snelweg bij Breda
foto: Klaartje Jaspers |
Kennis en vertrouwen
We misten de kennis en het vertrouwen in de dingen om ons heen om ze echt te kunnen gebruiken. De economie van schaalvergroting en specialisatie heeft ons afhankelijk gemaakt van verre producenten. Wij hadden vooral calorieën en eiwitten nodig om die 100 kilometer te kunnen overbruggen, maar toen we bij een lokale boer een paar eieren kochten, bleken ook die afkomstig uit de verderop gelegen supermarkt. Netwerken als Boeren&Buren en webwinkels als hofweb.nl proberen daar iets aan te veranderen, maar lijken voor veel mensen met beperkte middelen en/of weinig tijd vaak nog te duur of te bewerkelijk.
 |
Verlaten put nabij Belgische grens
foto: Klaartje Jaspers |
Met het voedselbuurtbos in de Nieuwe Driemanspolder zoeken we manieren om lokaal, onbespoten voedsel betaalbaar aan te kunnen bieden. Het voedselbos leggen we zo onderhoudsarm mogelijk aan, mensen geven we de kans geven een deel van de oogst te betalen met hun tijd en we werken samen met buurtbewoners, met bedrijven die hun uitstoot willen compenseren en met studenten die oude kennis willen vastleggen en nieuwe oogstmachines willen ontwerpen.
Doe mee!
Meedenken of meedoen? Meld je aan voor de voorlichtingsavond 15 mei in de bibliotheek van Leidschenveen via
