Zoetermeerse studenten en Bosnische leerlingen
De leerlingen van het ROC ID College hebben zelf met sponsoracties het geld voor hun reis ingezameld. Uiteindelijk gingen er 189 leerlingen een week naar Bosnië. In samenwerking met Stichting Out of Area hielpen de leerlingen bij projecten voor Bosnische kinderen.
Stichting Out of Area zet zich al jaren in voor kinderen in Bosnië Herzegovina. Dat doen zij door een aantal jaarlijks terugkerende projecten te organiseren. Onder het motto ´Laat ze maar lachen en alles komt goed` probeert Out of Area iets voor kinderen te betekenen. Het is fantastisch om te merken dat met de inzet van velen ook echt dingen gebeuren. De dank is groot, want met iedere lach heelt een stukje van de ellendige gevolgen van een oorlog waar zoveel kinderen nog last van hebben in hun dagelijks leven.
Sabine Vroedsteijn was een van de gelukkigen die mee mocht naar Bosnië, het was een hele gave maar ook heftige en intense ervaring voor haar.
Sabine: “Na een busrit van 27 uur kwamen we in Bosnië aan. Toen we in Bosnië aankwamen, schrok ik wel heel erg. We waren midden tussen de bergen, dat was heel mooi, maar het rare was dat er bijna geen huizen waren. Ik zag veel afgebroken huizen met gaten van de oorlog en ‘huizen’ van rotzooi gebouwd. Het was zo erg dat je je het niet kan voorstellen. Hier in Nederland zijn er rijtjeshuizen. In Bosnië stond gewoon maar wat . Een straat is een hoopje stenen.
Uiteindelijk werden alle studenten verdeeld over verschillende motels. Er was 1 centraal hotel waar we allemaal steeds samen zouden komen. Ik kwam in een motel terecht met ongeveer 27 andere leerlingen. Ook dit zag er erg armoedig uit. We hadden op de gang één douche en één wc. Per dag was er een half uur warm water, dus veel douchen zat er niet in. Ook kenden ze in het motel geen sloten op de deuren, dus ook dat was wel even wennen.
Elke ochtend ging de wekker erg vroeg (tussen vijf en zes uur). Snel omkleden, tas inpakken en op weg naar het centrale motel om gezamenlijk om zeven uur te ontbijten. Dit ontbijt bestond uit brood met beleg. Wel ander brood dan in Nederland met daarop heel aparte kaas en worst. Om 07.30 uur gingen we naar de plek Mostar waar we de kinderen gingen helpen. Dit betekende elke dag anderhalf uur rijden in de bus. Toen we in Mostar aankwamen werden de studenten verdeeld in groepen. Deze groepen gingen naar verschillende scholen. Zo waren er scholen voor verstandelijk gehandicapten, agressieve leerlingen en een basisschool.
Ik zat in een groep die ging helpen op een basisschool. Ook kregen wij een groepje Bosnische studenten bij onze groep. Het waren vijf jongens en een meisje, zij was de tolk. De school waar wij gingen helpen was vorig jaar opgeknapt door Out of Area dus het was best mooi voor een Bosnische school. Eerst hebben we met de juffen daar gepraat. Daarna zijn we naar de lokalen gegaan. Totaal waren er twee lokaaltjes en iedereen zat gewoon door elkaar heen. Het was een groep van drie tot zes jaar met drie docenten. Eigenlijk doen ze helemaal niets op school. Ze leren er niet. Wij mochten zelf weten wat we gingen doen met de kinderen. We hebben allemaal spelletjes gedaan, vingerverven, verkleden, dansen, ze vonden het zo leuk! Al het materiaal hadden we meegenomen vanuit Nederland. Het voelde zo goed dat je kinderen leuke dingen leert die ze niet kennen. We waren daar van acht tot twaalf uur, daarna gingen we alles opruimen en 'lunchen'. Dit stelde niet zo veel voor. In de buurt was gelukkig een tankstation dus daar hebben we maar een ‘footballburger’ gekocht. Maar of dit nu beter was? Het was een nat broodje met een kipburger en sla en het vlees was nog bevroren. Ik had het bijna op en zag opeens op mijn laatste hapje op de sla een sprinkhaan of zo………..
De kinderen gingen om twaalf uur allemaal slapen op een matje op de grond gewoon midden in het lokaal. De rest van de dag konden we de stad gaan verkennen. Wat ik erg indrukwekkend vond was als we een cafeetje of winkel zagen dan stond er een plaatje op de deur geplakt. I.p.v. verboden voor honden, zoals wij in Nederland hebben, hebben zij daar gewoon een plaatje verboden voor pistolen hangen. Dat was erg eng. Voor de rest liepen op straat alleen maar heel veel zwerfhonden, zwerfkatten en zwerfkinderen te bedelen. Het was dus heel heftig allemaal!!
’s Avonds in het centrale motel kwamen om 18.00 uur alle studenten weer samen en aten we daar. Erg veel heb ik er niet gegeten want het eten in Bosnië was……… anders dan hier zeg maar. Zo kregen we bijvoorbeeld doperwten met natte rijst, soep en bloemkool of zo. Er werd dan één bord per tafel neergezet. Meestal wisten we niet echt wat het was en het was niet echt smakelijk, maar uiteindelijk ben je gewoon heel dankbaar dat er iets te eten is.
De laatste dag hebben we een groot festival georganiseerd met spelletjes en we kregen allemaal een groepje van zo’n elf kinderen. De meeste kinderen spraken gelukkig Engels. We gingen met ze dansen, voetballen en nog veel meer. Dit was een mooie afsluiting van de week. Ze vonden het allemaal superleuk en wij ook.
Ik heb van deze ervaring in Bosnië wel heel veel geleerd. Je kijkt nu een stuk anders aan tegen het leven, dat mensen in de wereld gewoon geen eten, huis, familie of vrienden hebben, dat raakt je echt. Als je daar buiten liep, alles was kapot vies, oud en grijs.
Het was wel een enorm gave ervaring en ik zou het zo weer doen, maar dan wel weer met goede vrienden uit de klas anders red je het daar niet. We hebben zoveel gesproken erover, maar dat heb je ook echt nodig om alle indrukken te verwerken. Ik ben in ieder geval erg blij dat ik de kinderen in Bosnië een heel klein beetje heb kunnen helpen en ze een onvergetelijke week heb kunnen geven!”
Tekst : Sabine Vroedsteijn
