Na de schok van de eerste inbraak, krijgt Erwin Konijnenburg twee dagen later de schrik van zijn leven als hij twee inbrekers betrapt bij wederom een inbraak in zijn foto studio. Hij ziet twee mannen vluchten en noteert hun kenteken. Het zijn twee zware emotionele klappen voor Erwin.
Op vrijdagavond 10 juli neemt het gezin van Erwin de laatste happen van hun pizza, als er ineens gebeld wordt met de mededeling dat er is ingebroken in hun foto studio. De schrik slaat Erwin en zijn vrouw Dorien om het hart. De kinderen zien de angst van de ouders en vragen direct of de dieven er nog zijn. Hun dochtertje barst in tranen uit en ziet haar vader met spoed richting de zaak rijden.
Daar aangekomen ziet hij hoe alles overhoop gehaald is. Eén van de eerste dingen die hij doet is kijken of zijn foto apparatuur er nog staat. Direct valt hem op dat een aantal flitslampen en oude fotocamera’s zijn gestolen. Even later ziet hij dat zelfs de flesjes bier uit de koelkast zijn meegenomen. Het glas knarst regelmatig onder zijn voeten. De dieven hebben weinig heel gelaten. Dan bedenkt Erwin plots dat hij zijn beamer en een setje flitslampen gelukkig op had geborgen bij zijn zakenpartner in diens huis.
Erwin kijkt terug: “Toen ik daar stond was de politie al geweest om te kijken. Ik zag zo veel rommel overal, het raam los gehaald, de deur geforceerd. Ik wist gewoon niet waar ik moest beginnen. Plots stond er één van mijn trouwe klanten aan de deur omdat hij het Facebook bericht van Dorien had gezien. Hij is direct in de auto gesprongen om te helpen. Samen hebben we zo goed mogelijk alles opgeruimd en de ruimte dichtgemaakt. Thuis heb ik met Dorien gesproken en heb ik wakker gelegen van de inbraak en alles er om heen.”
De tweede ‘klap’ komt extra hard aan
“Op zondag om 09.00 uur ben ik naar de studio gegaan om spullen te halen voor een opdracht die dag. Net als ik mijn auto achteruit parkeer om die spullen in te laden, zie ik een witte bestelbus Renault Trafic die recht op mij af rijdt en dan extra gas geeft als hij de bocht naar de uitgang maakt. Ik heb zijn kenteken onthouden en bel de politie. Het is mij duidelijk dat zij allemaal spullen hebben staan inladen. Bij aankomst in mijn studio zie ik dat wéér de deur opengebroken is en het raam er uit is gehaald. De moed zakte echt in mijn schoenen toen ik weer die puinhoop zag. Voor de tweede keer die ochtend bel ik de politie en moest ik weer mijn hele verhaal en ook de aangifte doen.”
 |
| Zelfgemaakte kleding, 2e keer wel gestolen |
“Nee niet wéér, is wat het eerste dat door mijn hoofd ging,” verzucht Erwin. “Alle ruim 200 zelfgemaakte shirts van Dorien haar bedrijf waren nu wel meegenomen. Ook mijn reserve flitsset is gestolen. De oude camera’s leken gestolen, maar later heb ik deze teruggevonden in een tas die ze niet hebben meegenomen. Ook hebben ze dit keer de frisdrank uit de koelkast gepikt, ongelofelijk.”
De inbraak heeft niet alleen hem getroffen, maar ook andere bedrijven in het pand.
Opgeven geen optie
Erwin en Dorien hebben veel moeite om deze dubbele klap te verwerken. Vooral de tweede klap kwam hard aan. Erwin zegt hierover: “Ik voel me verslagen en kijk meteen naar de nummerplaat van elke voorbijgaande witte bus. Maar we hebben weer onze studio opgeruimd en alles zo goed mogelijk dichtgemaakt. Het is een flinke douw die we hebben gekregen, maar we willen onze klanten gewoon bedienen. We gaan gewoon door met dit werk dat wij zo leuk vinden. We hebben enorm veel steunbetuigingen gehad van onze klanten en dat sterkt ons.”
