Voor het Stadstheater Zoetermeer en een groot publiek was de avond van zaterdag 30 januari een onvergetelijke avond. De voorstelling vertelde het levensverhaal van Toon Hermans (1916-2000), gezien door de ogen van zoon Maurice. Bijgestaan door twee fantastische zangeressen met humor, Ellen Evers en Esmée Dekker en de muzikale begeleiding o.l.v. Harrie Herfst. Een verhaal, vergezeld door bekende liedjes en korte anekdotes. Een indrukwekkende show met een lach en een traan.
De rode ballon
Vlak voor aanvang van de voorstelling werd ik bij mijn arm gepakt. Het was ‘Johnny’ (John van Elk), bijna 28 jaar de aangever van Toon Hermans! In oktober 2015 bracht hij een boek uit over zijn leven met Hermans. In 2016 zou Toon Hermans 100 zijn geworden en wordt Van Elk 80 jaar. de ‘Toonaangever’ nam plaats op de stoel naast mij.
Ook Koos Serierse (bassist van Toon Hermans seizoen 1963 t/m 1969), en vader van slagwerker Marcel Serierse was aanwezig op deze op één na laatste voorstelling.
Niet veel later kwam Maurice op met een rode ballon in zijn hand. Die liet hij los, als het beeld van zijn vader die is ‘weggevlogen’. Een inleiding die geen woorden behoefte, die je stil maakte en direct een diepe indruk achter liet.
 |
 |
Versjes
Er werden vele korte liedjes van Hermans ten gehore gebracht.
De kracht van het nummer ‘Stiletto’, dat door de twee fantastische zangeressen werd vertolkt, mocht er zijn. Hermans noemde zijn gedichten altijd ‘versjes’. “Dit is heel vers”...wie kent het nog? Hoe mooi en tekenend was het dan ook, dat plots de zovele gevoelige, humoristische, mooie dan wel simplistische versjes van Toon, als uit de hemel naar beneden kwamen dwarrelen. “Een vriend”, “Liefde is enkel ZIJN”... er werden er velen voorgelezen door de dames op rand van de tafel zittend. Meezingers zoals “dit is een plek om lief te hebben” werden afgewisseld met grappige anekdotes (Bemelmans - de duif), waarna men het bij ‘t lied “Lente me” weer bijna niet droog kon houden. Met naast mij, een zichtbaar ontroerde Johnny, die het allemaal van dichtbij zelf allemaal heeft meegemaakt.
Ook een grote rode, vierkante tafel speelde een bijzondere rol. Het was een relikwie waaraan, aldus Maurice, o.a. Youp van ‘t Hek, Wim Sonneveld en Paul van Vliet hadden gezeten al pratend over het vak.
Het gezin
Ook vertelt Maurice over Rietje, de echtgenote van Toon. Het verhaal over hoe moeilijk Toon het heeft gehad tijdens het ziekbed van zijn Rietje en in de jaren daarna. In 1990 overleed Rietje aan de ziekte kanker, Toon Hermans zegde meerdere malen tournees af om bij haar te zijn. Het kwam hard aan in de zaal.
Hermans werkte hard en was altijd weg, behalve de weekenden en met de feestdagen. Maurice heeft, zo vertelde hij, een fantastische jeugd gehad in dienst van en samen met zijn vader. Het begon allemaal toen hij op zesjarige leeftijd aan zijn vader na afloop van een voorstelling een bos bloemen mocht overhandigen.
Maurice heeft hier iets moois neergezet. Voor zijn vader. Omdat hij het verdient. En voor de mensen, voor wie hij de ‘clown’ was en in de harten verder leeft. De mensen, die hij altijd wilde vermaken. Zo’n Toon, Zo’n Zoon!
 |
 |
 |
| Koos, Maurice en Johnny |
Tekst en foto’s: Jerrold Mallee – Media Foto’s Zoetermeer e.o.
