“Supergelukkig zijn we hier. We helpen de vluchtelingen en de lokale bevolking op een prachtig eiland met een bizar mooie zee.” Aan het woord is de Zoetermeerse Anita van der Voort (36), idealiste en masseuse. Samen met haar vriend Tony Huijsmans (37), sportinstructeur, is ze deze week in het vluchtelingenkamp Kara Tepe op het Griekse eiland Lesbos keihard bezig om het leed van de vluchtelingen wat te verzachten.
“Top. Voor het eerst zat het vliegtuig naar Lesbos weer helemaal vol,” vertelt Anita enthousiast. “Toeristen zien het eiland weer zitten als vakantiebestemming. Dat is heel belangrijk voor de lokale bevolking. Die heeft alles gegeven voor de hulp aan de vluchtelingen – eten, dekens, kleding - en kan nu weer wat geld verdienen.” Lesbos is mooi, de mensen zijn supervriendelijk, het eten is er heerlijk en het is goedkoop, weet Anita.
Waar de toeristen aan de noordkant van Lesbos op de stranden liggen bruin te bakken, wonen de vluchtelingen veelal in tentjes in kampen aan de zuidkant van het eiland. Daar ligt ook het kamp Kara Tepe. “Dagelijks komen er nog bootjes met vluchtelingen aan,” vertelt Anita. “Het zijn meestal Syriërs en Afghanen die vanuit Turkije komen. Na een verblijf op Lesbos stromen ze veelal door naar kampen bij Athene.” Na een drukbezette werkweek op Lesbos gaan Anita en Tony deze vrijdag verder naar Athene. “Wij gaan een Afghaanse familie helpen met de bouw van hun huis. Ook gaan we vluchtelingen opzoeken die we nog van Lesbos kennen. We willen weten hoe ze het maken.”
Het is voor de vierde keer dat Anita en Tony op Lesbos helpen. De laatste keer was een half jaar geleden. “Er is veel ten goede veranderd. Zo zijn er barakken neergezet en zijn in het kamp kranen, waar koud water uit komt geplaatst.” Gelukkig heeft het kamp niet te lijden gehad van de aardbeving, die het eiland medio juni opschrikte. Daarbij is een dorp verwoest dat niet meer herbouwd zal worden.
Ontbijtjes uitdelen
Afgelopen donderdag kwam het stel aan. Ook zeven andere Nederlandse vrijwilligers zijn in Kara Tepe actief voor de Nederlandse stichting Because We Carry. Er zijn in het kamp nog veel meer Europese vrijwilligers actief. “De taken zijn heel goed verdeeld. Zo zorgt Because We Carry voor het uitdelen van het ontbijt aan de gemiddeld duizend vluchtelingen in het kamp. Een andere stichting verzorgt de lunch, enzovoort.”
Hoe ziet zo’n dag van Anita en Tony, die ín een gezellige kleine airbnb buiten het kamp verblijven, er eigenlijk uit? De wekker gaat rond een uur of zes. “Om zeven uur gaan we gezonde ontbijtjes uitdelen aan de vluchtelingen. We gaan persoonlijk alle tentjes af en maken ook even contact met de mensen. Hier is voor gekozen omdat we de vluchtelingen niet in een lange rij in de hete zon willen laten staan.” Veel vluchtelingenmannen helpen met het sjouwen van de zware dozen met bananen. “In hun cultuur kan het niet dat vrouwen sjouwen.”
Because We Carry helpt de lokale bevolking door alle benodigdheden voor de vluchtelingen bij lokale ondernemers in te kopen. “Dat kan behoorlijk aantikken. Morgen gaan we bijvoorbeeld 850 ijsjes kopen voor de vluchtelingen. Zo proberen wij de cirkel rond te krijgen.”
 |
 |
 |
Leed
Na het uitdelen van het ontbijt is er een korte theepauze. Dan gaat Tony helpen met het egaliseren van de vloer in het gemeenschapscentrum. Daar moet ook worden schoongemaakt. Samen met andere vrijwilligers hangt hij iedere dag acht grote schaduwdoeken op in het kamp. Ook ruimt Tony een container met speelgoed op. Voor spelen met de kinderen heeft hij in tegenstelling tot vorige bezoeken helaas geen tijd.
Anita masseert de helpers. “Ik doe dat vijf a zes uur per dag. Het is heel dankbaar werk. Er zit veel leed in hun lichaam. Zitten in Nederland vaak alleen de schouders vast bij de mensen die ik masseer, hier zit hun hele lijf vast.” Anita leidt een talentvolle Afghaanse jongen op tot masseur. “Ik doneer aan het einde van de week mijn massagestoel aan hem. Zo kan het masseren ook na mijn vertrek doorgaan.”
’s Avonds zijn er regelmatig dansavonden met de vluchtelingen. Honderden van hen doen er enthousiast aan mee. Er wordt muziek uit de verschillende culturen gedraaid.
Anita is supergelukkig op Lesbos. Ze doet alles vanuit haar hart en voelt de verbinding met vluchtelingen en lokale bevolking. Ze kan echt wat voor ze betekenen, vindt ze.
“Het bijzondere is dat zowel de vrijwilligers als de locals bijna altijd blij zijn. En dat terwijl het gemiddelde inkomen op Lesbos slechts 500 euro per maand is. In Nederland hebben we het heel goed maar lijkt het net of iedereen het zwaar heeft. Wie zegt je nog gedag op straat?”
De blog
Lesbos, 7 juli 2017
Er kan veel gebeuren in een jaar, en tegelijkertijd ook zo weinig...
Precies een jaar geleden was de allereerste missie van De Dromenvangers. Nog nat achter de oren als vrijwilliger zetten wij - met enigszins knikkende knietjes - onze eerste stappen op Kara Tepe*.
En zo dus ook vandaag. Drie missies verder en een hoop vrienden & ervaringen rijker.
Vanmorgen om 05.00 uur ging onze wekker, en een bekend gevoel verraste ons, hetzelfde gevoel als van vorig jaar (echter wel zonder de sierlijk parelende zweetdruppels op ons voorhoofd en de 1,5 uur durende autorit ?) .
Er was een soort kriebel die lastig te omschrijven is, maar het meest lijkt op een eerste dag naar je nieuwe school gaan. Wie zou je gaan zien? Zijn er nog bekenden? Is er veel veranderd? Hoe zijn de procedures nu? Wat ga ik allemaal doen? Enz enz. Wellicht ben je nog jong genoeg om dit gevoel op te graven ?
Met dit gevoel liepen wij vanmorgen in de prachtige dageraad van Lesbos het dorp op. Vol verwachtingen - yes, we know, beter van niet. Maar hé, still people ?- ging het bananen-keycord van Because We Carry* onze nek om & liepen wij het stukje hart wat wij daar verloren hebben tegemoet.
Het dorp nog steeds in liefdevolle staat zoals wij het 6 maanden geleden achter ons gelaten hebben. Echter inmiddels hebben de tentjes plaatsgemaakt voor een soort containerwoningen (iets luxer), is er een super mooie Yurt waar alle activiteiten voor de bewoners plaatsvinden, is er een kraantje waar koud water uitkomt en is een een hip hoekje waar 3x per week een coole koffie/smootiebar gecreëerd wordt. Ons hart maakt een sprongetje ❤
In hetzelfde sprongetje zit ook een gevoel van weemoed, want we zien nog steeds bekende gezichten in het ontbijtteam. En waar wij intens gelukkig zijn om elkaar weer te zien, voelen wij allemaal zonder het uit te spreken dat we dit zoveel liever gedaan hadden op een ander plekje.
Er kan veel gebeuren in een jaar, en tegelijkertijd ook zo weinig...
Liefs vanuit Lesbos
Tekst Christa van der Hoff
Blog Anita van der Voort
Foto’s Anita van der Vaart en Tony Huijsmans
Voor meer informatie en voor meer blogs vanuit Lesbos zie facebook.com/DeDromenvangers
