Pastor Walther Burgering, de ‘man van de kerk’, zoals hij zichzelf noemt, is nu met een sabbatical, een soort bezinningsperiode. Zo’n tweehonderd parochianen van de katholieke Nicolaasparochie namen onlangs in de statige Nicolaaskerk in de Dorpsstraat afscheid van hun populaire pastor-diaken. Na acht jaar verlaat hij op eigen verzoek zijn parochie. Per 1 april start hij als pastor-diaken in Wateringen bij de parochiefederatie Sint Franciscus.
Nice and shiny
Burgering, die zijn boodschap voor naastenliefde in Zoetermeer predikte en in de praktijk bracht door zich ondermeer in te zetten voor de Voedselgroep Meerzicht en voor de Voedselbank- uitdeelpunten, eenzaamheidsbestrijding in Oosterheem en jongeren in het algemeen, heeft een boodschap voor alle Zoetermeerders: “Zoetermeer is veel bezig met ‘nice and shiny’-projecten. Het uiterlijk vertoon staat daardoor vaak op de voorgrond. Ik wil graag dat er een evenwicht is tussen een bruisende stad blijven, en nadenken over de zin van ons bestaan. Over hoe we willen samenleven in deze stad. Zoetermeerders, heb aandacht voor elkaar!”
Ik-gerichtheid
Burgering is ook studentenpastor aan de Rijksuniversiteit Leiden. “Dat blijf ik doen. Ik vind het ontzettend gaaf om met jongeren om te gaan. Jongeren zitten in een maatschappij-kritische fase. Zij stellen alle instituten ter discussie, zij testen regels uit. Ik ben ook niet zo dol op regels. En waar kan je regels beter uittesten dan in de kerk?”
De jongeren van nu denken anders dan vroeger, constateert hij. “Er is sprake van een enorme ik-gerichtheid. Kinderen worden grootgebracht alsof ze het centrum van de wereld zijn. Het is tegenwoordig ‘Ik en Eelco’, en niet ‘Eelco en ik’.”
Tijdens zijn bezinningsperiode gaat de pastor nadenken over hoe de kerk op een andere manier jongeren kan trekken. “Ik geloof dat je als kerk naar plekken moet waar jongeren zijn. De jongeren van nu krijg je niet meer naar het kerkgebouw.”
Peter van Rooijen volgt Walther Burgering op voor wat betreft het Nicolaasproject in Oosterheem. Daar is geen katholiek kerkgebouw, maar daar is de parochie wel actief met projecten. Burgering vertelt: “In Oosterheem heb ik van de Surinaamse, Antilliaanse en Braziliaanse parochianen geleerd wat gastvrijheid is. Het is zo belangrijk om te kijken wat de waarden zijn van een andere samenleving. Je eigen leven wordt daardoor verrijkt.”
Burgering was ook enige tijd columnist voor Zoetermeer Actief. Ook daar moet hij helaas mee stoppen.
Ontmoeting
De pastor is een man van de ontmoeting. Heel bewust zocht hij de mensen – ook niet-parochianen – op in de discussie. Zo ging hij ten tijde van het nieuws over het sexueel misbruik in de kerk het gesprek aan met gasten van Resto-van-Harte, een restaurant waar buurtbewoners voor een schappelijk prijsje kunnen eten. “Ze zagen dat ik een man van de kerk was aan het kruisje in mijn revers. Waar mensen zijn, kan de kerk wat betekenen, is mijn diepste overtuiging. Door dingen uit te leggen, kan je irritatie wegnemen. Sommige mensen in de kerk zeggen dat voor dat gesprek, voor de ontmoeting van mens tot mens, geen tijd is. Ik vind dat je die tijd moet maken. Juist in onze ik-gerichte samenleving is de ontmoeting zo belangrijk!”
Onder de Nicolaaskerk vallen vijf katholieke kerken in Zoetermeer. Er staan 23.000 parochianen ingeschreven, van wie er naar schatting 3500 a 4000 echt betrokken zijn als parochianen. Er werken tussen de 300 en 400 vrijwilligers voor de Nicolaasparochie. Zij doen allerlei werkzaamheden, varierend van het schoonmaken van de kerk, het meewerken aan huwelijksvoorbereidingen en het organiseren van activiteiten voor jongeren tot het leiden van een gebedsdienst.
Facebook-bubble
Burgering ontmoet mensen het liefst persoonlijk, maar schuwt ook de sociale media niet. De parochie startte een paar maanden geleden een eigen Facebook-pagina. Burgering is echter niet dol op Facebook. “Veel mensen leven in een Facebook-bubble. Op Facebook heeft iedereen de drang om alleen de positieve dingen van het leven en van zichzelf te laten zien. Zodra je je verdriet laat zien, daalt je aantal vrienden. Facebook is eenzijdige communicatie. Het zorgt voor minder verbinding.”
Burgering gebruikt de Facebookpagina wel als infobron, voor bijvoorbeeld verjaardagen.
Theologie
Burgering komt uit een ‘degelijk katholiek nest’, waar veel en open over het geloof werd gediscussieerd. Hij studeerde een aantal jaren journalistiek in Utrecht. “Toen ik stage liep bij het Leidsch Dagblad had ik een interview met een wao-er over het fokken van vogels. Het was een mooie, diepe, persoonlijke ontmoeting die 3,5 uur duurde. Ik begon me toen af te vragen wat ik eigenlijk met mensen wilde. Ik wilde tevens een persoonlijke invulling geven aan het geloof. Een echte, directe roeping alsof God tegen je spreekt, heb ik niet gehad. Ik besloot aan de universiteit van Nijmegen een studie theologie te gaan doen. Ik wilde meer weten over de kerk, de bijbel, over mensen. De opleiding heeft mij veel gebracht, ook veel kennis op het gebied van menswetenschappen.”
Naastenliefde
Binnen de studie koos hij voor de opleiding tot pastor. Het werk van pastor-diaken houdt in dat je je binnen de parochie met naastenliefde bezighoudt, zoals projecten voor de armen en het beheer van de armengelden. Een pastor-diaken mag in tegenstelling tot een priester getrouwd zijn, en dat is Burgering: hij heeft bovendien twee kinderen en twee kleinkinderen. Een pastor-diaken mag twee sacramenten toedienen, namelijk het dopen van kinderen en het sluiten van huwelijken. De vijf andere sacramenten zoals het afnemen van de biecht en de ziekenzalving zijn voorbehouden aan de ongehuwde priester.
Burgering: “Ik heb met mijn hart gekozen voor mensen, voor onder anderen de allerarmsten in de samenleving.”
Voordat Burgering naar de Nicolaasparochie overstapte, werkte hij vijftien jaar als pastor in gevangenissen van Veenhuizen tot Scheveningen. “Je ontmoet Christus door wat je voor je medemens doet,” is zijn diepste overtuiging.
Dankbaar is hij over alle reacties op zijn afscheidsreceptie. “Het is geweldig dat ik voor zoveel mensen echt wat heb kunnen betekenen. Er stonden daar 200 verhalen. Ik word nog steeds emotioneel als ik eraan denk.”
Tekst Christa van der Hoff
