Bram Doeves belicht voor u elke week een mooie bridge- of dampartij. Interessante stellingen, een leuke puzzel om over na te denken of een verslag van een goed gespeelde wedstrijd. Deze week: Amerikanen: arrogante lui!
Amerikanen: arrogante lui! naar Herman Filarski in zijn rubriek Tafelmanieren in het Algemeen Handelsblad van 9-7-1966
Vooraf moet u nog weten dat Slavenburg-Kreijns in 1966 in Amsterdam Wereldkampioen Paren waren geworden en de Italianen een maand eerder wederom Wereldkampioen Viertallen, vóór Amerikanen die – hoera riep heel Europa – twee keer het nakijken hadden.
Indien u een héél klein beetje met de geschiedenis van het bridgespel op de hoogte bent, zal het u bekend zijn dat de Amerikanen slechte verliezers zijn. Logisch hoor, want ze claimen dat het huidige bridge in The States werd uitgevonden, dat daar ook verreweg het grootste aantal bridgers te vinden is en dat de belangstelling in pers, radio en televisie alle vergelijkingen met de rest van de wereld slaat.
En dan tóch steeds maar blijven verliezen in de wereldkampioenschappen!! Het geeft een deuk in het Amerikaanse prestige. Echter, veel Amerikanen menen dat de Europese topspelers op een of andere manier vals spelen, want alleen op die manier kunnen die Europeanen natuurlijk van “ons” winnen! Eén van de meest arrogante Amerikanen op dit punt is Tobias Stone — bekend van het Roth-Stone systeem, dat echter helemaal niemand in Europa serieus neemt. Een jaar of zeven geleden verloor het Amerikaanse team een wereldkampioenschap in en aan Italië. Bij die gelegenheid maakte Stone ruzie over de vermeende slechte tafelmanieren van de Italiaanse spelers. Het werd een heel schandaal, dat pas veel later door de Amerikaanse en Europese Bonden werd bijgelegd. Nu even over naar de theorie. Uw partner Oost opent met drie harten, aangevende een enorme lange kleur. Zuid volgt met drie schoppen en als West biedt u vier harten, uw linker buurman vervolgt met vier schoppen. Wanneer uw partner nu vijf klaver biedt, dan wil hij u vertellen dat u in klaver moet uitkomen, als de tegenpartij vijf of zes schoppen zou bieden. Nog niet voor iedereen, maar wel voor Amerikanen is zo’n bod „Standard". En dan nu de tafelmanieren van Stone in Amsterdam met betrekking tot het volgende spel met als tegenstanders twee nog “onwetende” Zweden.
Oost gever, OW kwetsbaar.
Oost opende met drie harten — Zuid drie schoppen — West (Stone) vier harten — Noord vier schoppen. Nu deed Oost “het" bod: vijf klaver! De Zweed op Zuid vroeg toen heel onwetend aan Stone op West: “Wat betekent vijf klaver?" West haalde de schouders op en zei: “It can be anything". Nog niets wijzer geworden doubleerde Zuid, West bood vijf harten — en Zuid ten slotte vijf schoppen, die West doubleerde. West, Stone, kwam natuurlijk op met klaveraas en klaver na. Vervolgens harten door Oost en weer klaver door West. Later nog ruitenheer verliezen: drie down. Ja die Stone wist van niets toen het hem werd gevraagd, maar slechts even later herinnerde hij zich alles: over slechte tafelmanieren gesproken!!
Toen Slavenburg-Kreijns wereldkampioen werden met 8 punten voorsprong op de Amerikanen Fisher-Jacoby (dè Jacoby van de SA-transfers) kwam Kreijns dat aan de weet van een Duitser die enthousiast tegen hem zei: “sie haben Europa gerettet!”
Bram Doeves (
