Huiscolumnist Adri Smits bekijkt het Zoetermeerse nieuws op geheel eigen wijze. Nieuws kan hem ontroeren, verbazen, ergeren of doen verzuchten. Met zijn humor weet hij zaken echter feilloos te relativeren. Deze week: Buurman Camera
Je bent jong en je wilt wat. Ik denk zelf dat ik dat wel begrijp en zeker in deze post-coronatijd.
Onwillekeurig denkend aan mijn tijd van vroeger.
Jammer dat er ‘in mijn tijd’ niet zoveel auto’s waren die je in brand kon steken. Hasj was helaas maar mondjesmaat te krijgen, alcohol dronk je niet op straat omdat de buurman je kon herkennen, een schop onder je kont gaf of vertelde aan je ouders wat hij had gezien, en een pilletje om langere tijd vol te houden een raddraaier te kunnen zijn, was er nog niet. Messen waren er wel maar die gebruikte je om in de margarinepot te steken. Bloedeloos er weer uit te halen. Het zijn zaken waarvan ik nu denk, zou ik dat vroeger ook? Het zal altijd wel een vraag blijven.
Even terug naar de buurman van vroeger. Die bestaat niet meer. Waarom eigenlijk niet? Buurman zijn heeft toch immers het eeuwige leven?
Misschien is hij door mij wel dood verklaard. Waarschijnlijk heb ik ooit wel eens tegen hem gezegd als hij kwam klagen over mijn kinderen dat hij zich met zijn eigen zaken moest bemoeien. En een derde keer kwam hij niet meer, nooit meer. Mijn kinderen hebben inmiddels ook kinderen en zij kennen de buurman al helemaal niet meer. Of toch wel? De gemeente Zoetermeer zet hem nu in als straatcoach zonder opvoedingsbevoegdheid. Zijn naam? Buurman Camera. Probleem opgelost.
Adri Smits, meer lezen van Adri Smits: adrismits.auteursblog.nl
