Maatschappelijk werker Mark Neijssel werkt voor Kwadraad, waar hij mensen met de meest uiteenlopende vragen ondersteunt. Naast individuele- en echtpaargesprekken ligt zijn hart bij het begeleiden van groepstrainingen.
Zo ben ik gewoon
De blauwe luizenzakken vormen een rij aan de kapstok. De lange gang van de basisschool is leeg en stil. Het leven speelt zich af in de klas. Even gaat er een deur open. “Niet rennen in de gang,” waarschuwt een juf preventief. Drie kinderen lopen voor haar uit naar de aula en maken een snerpend geluid wanneer ze de stoelpoten over de grond trekken. Ze krijgen extra les in rekenen of taal.
Een school is een plek waar je als kind veilig kan opgroeien. Waar je naast het oefenen met taal en rekenen ook kan leren jezelf staande te houden op sociaal gebied. Prachtig. Maar wat nu als je gepest wordt, erg verlegen bent of denkt dat er alleen maar voordelen zitten aan een grote mond geven?
Dan is er de competentietraining, zeg maar een bijles in sociale vaardigheden voor kinderen uit groep 5 en 6 die ik met mijn collega Margo verzorg.
Terwijl Margo op de eerste les uitlegt wat we gaan doen in de training, zit Vince te knorren. Met zijn wijsvinger tilt hij het puntje van zijn neus op. De groep lacht en wij negeren. Vince heeft een grote bos haar met prachtige kleine krullen. Daarmee probeert hij bij de jongen naast hem het gezicht te raken. Wanneer ik hem vraag om daarmee te stoppen en naar mijn collega te luisteren, stopt hij direct. Als ik wegkijk is het meisje links van hem aan de beurt om zijn krullen in haar gezicht te krijgen.
Weer is alle aandacht op Vince gericht en is de ruimte vol kindergelach. Even heb ik oogcontact met mijn collega en vertel de groep dat Vince clownsgedrag laat zien. Het lachen van de groep komt eerder neer op uitlachen dan toelachen. Ik vraag aan de krullenbol of hij wil stoppen met het clowntje zijn en wil laten zien wie hij echt is.
Vince zit roerloos op zijn stoel, zijn mond is opengevallen. Alle ogen zijn weer op hem gericht, in stilte dit keer.
“Ik doe hier niet aan mee, het is saai, jij bent saai!” gilt de jongen die zonet nog de clown speelde. Hij springt op, gooit de deur open en rent de gang op. Met een sliding glijdt hij meters over de vloer om zo onder de luizenzakken uit te komen. Van achter de blauwe zakken komt een intens snikken dat voor mij heel oprecht voelt.
Het duurt lang voordat Margo en ik hem uit zijn schuilplaats hebben gepraat. Mijn collega probeert hem te troosten. “Snap je wat Mark je probeert uit te leggen? Vraagt Margo herhaaldelijk. Vince schud regelmatig zijn krullen heen en weer terwijl hij zijn handen voor zijn ogen houdt. Uiteindelijk komt er antwoord:
“Zo ben ik gewoon, ik kan niet anders,” galmt het door de net zo stille gang. Ik kreeg waar ik om vroeg en zie nu een jongetje dat gevangen zit in clownsgedrag. Als dat niet werkt loopt hij weg.
‘Hoe kan ik Vince nu helpen?’ Dit vraag ik me af terwijl zijn juf Margo komt helpen met het troosten.
Twee lessen later valt het mij op dat er iets is veranderd. Niet dat Vince clowntje af is, maar zijn ‘grapjes’ hebben veel minder effect in de groep. Gekke bekken trekken geven de krullenbol geen lachers op zijn hand. Wanneer hij weer met zijn haren een ander probeert te irriteren zegt een meisje uit de groep dat ze er last van heeft en zijn clownsact niet leuk vindt. Nu heeft zij alle ogen op zicht gericht. Zij was dat verlegen meisje in de groep die zelden iets zei.
Margo steekt haar duim op naar het meisje en ik denk: ‘Ik hoef me geen zorgen te maken over hoe Vince zijn gedrag kan verbeteren, daar zorgt de groep zelf wel voor.’
Kijk voor alle 'Kijk in mijn praktijk' columns hier: www.zoetermeeractief.nl/z-meerders/columns/kijk-in-mijn-praktijk
