Dailisha is vanwege haar beperking rolstoel gebonden en woont zelfstandig in Zoetermeer. Door het schrijven van blogs geeft ze een kijkje in haar leven waarbij ze zaken benoemd waar ze tegenaan ‘rijdt’. In deze gastcolumn beschrijft ze haar ervaring met Zoetermeer als stad.
Dailisha: Er is mij gevraagd door Zoetermeer actief of ik een column wilden schrijven als gastblogger over hoe ik het wonen in Zoetermeer ervaar als gehandicapte. Als eerste wil ik Zoetermeer en haar toegankelijkheid benoemen, persoonlijk vind ik Zoetermeer een van de meest toegankelijke plekken binnen regio Haaglanden. Er zijn weinig hobbelige wegen en je kunt vrijwel overal goed rijden met een hulpmiddel. Ik moet wel bekennen dat ik sommige wijken binnen de stad nog nooit bezocht heb, daar vertel ik zo meer over.
Succesvol afgerond
Buiten dat de gemeente de wegen erg toegankelijk houdt, bieden ze ook veel mogelijkheden om mee te kunnen doen in de maatschappij. Zo heb je verschillende instanties waarbij je terecht kan als je bijvoorbeeld iets in de maatschappij wilt doen maar je eigenlijk zo goed als afgeschreven bent van de arbeidsmarkt. Er zijn diverse opleidingen en cursussen waar je als persoon met een beperking aan kunt deelnemen. Die kans heb ik zelf ook aangenomen en heb diverse opleidingen gevolgd en succesvol afgerond. Dit heeft zeker bijgedragen aan mijn zelf ontplooiing en zelfvertrouwen.
Als je schoenen niet goed zitten
Maar toch zijn er ook een hele hoop punten waar ik tegenaan rij. Aanvragen voor voorzieningen en of hulpmiddelen duren erg lang. Waarbij ik persoonlijk merk dat deze erg vaak worden afgewezen. Omdat de WMO er vanuit gaat dat een voorziening een bepaalde levensduur heeft, bij een nieuwe aanvraag wordt dus gekeken of je een soortgelijk hulpmiddel hebt en voornamelijk hoelang al. Omdat het daarnaast ook zo goedkoop mogelijk moet, wordt dit zoals het gezegde al zegt goedkoop is duurkoop, persoonlijk vind ik het meer een dure ‘miskoop’.Uit eigen ervaring moet ik bekennen dat het gezegde in mijn geval vaak klopt. Ik heb de beschikking over een elektrische en handbewogen rolstoel die ik vier jaar geleden via de WMO heb gekregen. Beide vertonen grote mankementen, mijn elektrische rolstoel is bijvoorbeeld zo instabiel dat ik al diverse keren ben gevallen. Mijn hand bewogen rolstoel is zo slecht afgesteld dat ik er niet eens fatsoenlijk in kan zitten. Ik voel me in beide stoelen totaal niet veilig. Maar omdat er minimaal 7 jaar tussen moet zitten krijg ik geen nieuwe rolstoel. DIT IS ECHT ABSURD. Want laten we eerlijk zijn als je schoenen niet goed zitten spring je zodra het kan naar de winkel voor een beter paar. Voor mensen in een rolstoel is de rolstoel ‘ hun paar schoenen’. Dus waarom zouden wij dat met rolstoelen niet mogen doen? Ik ben begonnen met bloggen om dit soort vervelende situaties te uiten.
Ik ben door het bloggen wel bij de juiste personen terecht gekomen om dit soort dingen te bespreken. Na een Artikel van Zoetermeer actief over mij en het bloggen waarbij ik vertelde graag met de gemeente om de tafel te willen, nam de gemeente contact mij op. Zo heb ik binnenkort een gesprek met de wethouder van Zoetermeer en ik hoop hierbij mijn standpunt duidelijk te kunnen maken en hier eindelijk een verandering in te kunnen krijgen. Want wij mensen in een rolstoel willen niet onnodig pijn lijden omdat er een tijdslimiet gebonden zit aan wanneer iets vervangen mag worden.
Mensen zoals ik
Dan nog even terugkomend op de toegankelijkheid binnen de stad, waarbij ik het wegennet binnen de stad ontzettend fijn vindt opgezet. En toch heb ik de wijken Noordhove en Rokkeveen nooit bezocht. Dit zijn namelijk wijken waar de RandstadRail geen stations heeft en je dus bent aangewezen op openbaar busvervoer. En daar rijd ik dus tegen een probleem aan, eigenlijk meer tegen de chauffeur aan. Tot de dag van vandaag word ik nog vaak geweigerd door de chauffeur als ik bij de halte sta in mijn elektrische rolstoel. De stoel zou te zwaar zijn voor de bus! Waarbij ik te horen krijg dat er voor ‘mensen zoals ik’ speciaal vervoer is. Ik ben geheel zelfstandig waarbij ik dus niet afhankelijk wil zijn van die ‘speciale’ bus. Het gebeurt met regelmaat dat ik dus met mijn rolstoel voor de bus ga staan totdat ik meegenomen wordt. Maar wat als je niet zo mondig bent of niet stevig in je ’rolstoel’ staat. Dit zou betekenen dat zij alleen maar met het zogezegd aangepaste busje mogen en weer in een bepaald hokje gestopt worden. Wij mensen in een rolstoel/met een beperking willen juist zoveel mogelijk meedoen met de maatschappij waarbij dezelfde rechten gehanteerd worden.
Ik sluit mijn blogs altijd af met mijn motto: Wees sterk, geloof in jezelf dan kom je al ver.
Aangezien die woorden voor iedereen gelden, wil ik hiermee ook deze column afsluiten.
Lees ook ons interview met Dailisha: Zoetermeerse-blogt-over-leven-in-een-rolstoel
