In het kader van Eenzaamheid in Beeld wijdt onze huiscolumnist de komende weken zijn column aan dit onderwerp. Ook dit onderwerp zal hij belichten op geheel zijn eigen wijze. En ja, ook dit onderwerp kan hem ontroeren, ergeren of doen verzuchten. Deze week: Eenzaamheid deel 2, Jong en toch eenzaam.
Weer een nieuwe dag. Gezellig ontbeten. Ik heb er weer zin in. De zon begeleidt mijn opgewektheid en straalt strelend zijn energie over mijn stralende gezicht. Als ik me niet zo snel zou schamen en niet zo verdomd verlegen zou zijn, zou ik huppelen van blijdschap. Maar ik wil niet te veel opvallen. Hop, naar school. Het schoolplein is leeg met allemaal jongelui die hun telefoon gebruiken om niets te hoeven zeggen. Leeg? Dat bedoel ik, leeg, omdat nietszeggende leeftijdgenoten verveeld hangend op wat er niet voor is bedoeld, wachten op de bel. Een bel die stoort maar de geconditioneerde dwang is toch wat sterker dan het beeldscherm. De kudde schuifelt zich een weg naar binnen en onderweg blijken er jongeren te zijn die toch wel kunnen praten, elkaar aanstoten, uitgelaten zijn terwijl ze ingelaten worden. Ik ben daar geen onderdeel van ondanks het kabaal links, rechts, achter en voor mij. Niemand stoort zich aan mijn uitdrukkingsloze wandelgang door de gang. En toch wil ik meedoen. Maar hoe dan? De dag begon zo leuk. Ik kijk om me heen maar ach, nog steeds leeg. Ze zien mij niet eens. Alleen tussen de rest. Dan is daar mijn lokaal. Of ons lokaal? Eindelijk, daar bij de deur, een vertrouwd gezicht dat iedereen begroet die passeert. Ik passeer maar mis de groet. Niet gehoord misschien? Ik kijk snel nog even om, maar nee, leeg. En dan? Naast wie zal ik gaan zitten? Gisteren lukte het mij bijna om naast die ene leuke jongen te gaan zitten maar zoals altijd, achterin is nog mijn plekje vrij. Licht gebogen mijn hoofd tussen de schouders verbergend om maar niet gezien te worden, loop ik die richting op. En hoop stilletjes dat er iemand zal zeggen: ‘hé joh, kom toch naast me zitten.’ Valse hoop. Oeps, die leuke jongen kijkt naar mij, Ik voel mijn kop rood worden. Verlegen sla ik mijn ogen neer. Als ik weer kijk, is alles weer leeg. Werd ik maar eens gezien. Welkom eenzaamheid.
Adri Smits, meer lezen van Adri Smits: adrismits.auteursblog.nl
Elke dag het Zoetermeerse nieuws in uw mailbox? Blijf op de hoogte van het laatste Zoetermeerse nieuws en meldt u aan voor onze nieuwsbrief!
