Huiscolumnist Adri Smits bekijkt het Zoetermeerse nieuws op geheel eigen wijze. Nieuws kan hem ontroeren, verbazen, ergeren of doen verzuchten. Met zijn humor weet hij zaken echter feilloos te relativeren. Deze week: Zondag, de paden op.
Zondagmorgen. Mooi weer voor een wandeling. Maar laat ik eens goed doen en een buurtbewoner die gekluisterd zit aan een rolstoel vragen of hij mee wil. Een verbaasd, maar ook blij gezicht maakt mij duidelijk, dat ik dat meer moet doen. En zo rollen wij het Balijbos in.
Groepen schreeuwende wielrijders met veel te strakke kleding wat niets met aerodynamica te maken heeft, maar alles met de kortingen op alcoholhoudende kratten vol, passeren ons op een afstand waarbij ik kan ruiken welk merk gedronken wordt. En of dat nog niet genoeg is, er zijn ook nog mensen die in het bezit zijn van een E-bike en nog niet weten dat ze te hard gaan voor het al dan niet aanwezige, maar sowieso overschatte, reactievermogen. Hun schrikbewegingen zorgen voor licht hoge gilletjes die eveneens geschrokken berminsecten doen opstuiven. Ik zwaai met mijn hand om die overlast bij mijn gezicht weg te wuiven. De E-bikers zwaaien vrolijk terug waarop vervolgens de andere kant van de berm uitgeprobeerd wordt. Het is weliswaar zondag, maar het woordgebruik heeft zich niet aan deze dag aangepast.
Laat ik maar snel het fietspad verlaten. Maar o jee, of dat wel zo’n goede keuze is?
Het is goed dat mijn zorgverzekeraar in zijn eigenbelang heeft gezorgd voor een door mij ontwikkeld paar biceps want de wielen van de rolstoel proberen uit alle macht het ronddraaien te voorkomen door zich vast te zetten in de vloerbedekking van het balijbospad. Bedekking is het zeker maar wat een zooi. Mijn biceps zwellen op, het hoofd voel ik rood aanlopen, het transpiratievocht zorgt al snel voor de geur waar de berminsecten gretig op af komen. Nu om een goede reden. Verder doe ik inwendig qua taalgebruik voor de E-biker niet onder. Mijn eergevoel en eigenwijsheid zorgen ervoor dat wij toch nog de volgende bocht bereiken in de hoop daar wederom een fietspad aan te treffen. Helaas, geen fietspad. Wel veel te hoge bermbegroeiing die over het pad hangt met hier en daar wat takken van bramenstruiken. Ik oefen noodgedwongen de lambada in verticale vorm. Maar buiten die stekeligheden en danspasjes, doemt toch weer een ander probleem op.
File! En dat op een voetpad? Het moet niet gekker worden.
Voor ons een rolstoel schijnbaar zonder bijbehorende biceps afgaande op het gekreun van de begeleiding. Even verderop een scootmobiel met toeter en daarvoor weer twee rollators met aanhang. Oorzaak van de file? Een vastgelopen elektrisch voortgestuwde rolstoel met een wanhopige bezitster. Gelukkig heeft de vooras voorkomen dat het gevaarte nog verder weg zou zakken in wat verantwoordelijke autoriteiten een begaanbaar pad noemen. Jongelui, drie man sterk, proberen uit alle macht deze stoel te tillen uit de lokaal spontaan gevormde canyon, maar krijgen door al het losliggende grind op het pad, geen enkele grip om zich af te zetten. Dit kan nog wel even duren. Gelukkig heb ik in een rugzakje wat versnaperingen en een fles met drinken. Daar kom ik de nacht wel mee door. Want maandag werkt Staatsbosbeheer weer en ze hebben al weken geleden beloofd met de aannemer de paden te bekijken. Dat kan niet anders dan komende maandag zijn. Morgen dus. Onwillekeurig moet ik denken aan dat café in Brabant waarop staat: Morgen gratis koffie.
Adri Smits, meer lezen van Adri Smits: adrismits.auteursblog.nl
