Huiscolumnist Adri Smits bekijkt het Zoetermeerse nieuws op geheel eigen wijze. Nieuws kan hem ontroeren, verbazen, ergeren of doen verzuchten. Met zijn humor weet hij zaken echter feilloos te relativeren. Deze week: Om over na te denken.
Als je geen gevoel voor veiligheid hebt, is het de zoveelste keer dat Zoetermeer onveilig wordt gemaakt. De politie signaleert een verdachte situatie waarbij een auto en een scooter zijn betrokken. Voor de politie werk in uitvoering en zowaar, de bestuurder van de auto besluit hieraan mee te werken. Hij kiest ervoor om op de vlucht te slaan en negeert daarbij gemakshalve een aantal verkeersregels. Als je een goede reden hebt om te vluchten voor de politie kun je maar beter gelijk alles goed doen. En maar hopen dat je geen onschuldige medeweggebruikers op je weg vindt. Het vertraagt je vlucht zo erg en beschadigt de lak van je heilig verklaarde auto. Gelukkig werd het gevoel van onveiligheid voor sommigen niet nog meer aangetast want de politie kon de bestuurder aanhouden zonder schade aan derden. De jongeman achter het stuur bleek onder invloed van verdovende middelen. Logisch dat je dan de verkeersveiligheid onderweg zo gemakkelijk negeert. De doortastende politie heeft ook nog een bijvangst, de bijrijder bleek met het oog op zijn eigen veiligheid, een pistool bij zich te dragen. Ik kan me moeilijk een andere reden voorstellen.
"Liquidaties horen thuis in Amsterdam, niet in Zoetermeer."
En juist die laatste opmerking was er een die ik hoorde in de wandelgangen van het stadshart. Ik liep toevallig achter een man aan die duidelijk tegen taakstraffen bleek te zijn en het liefst de doodstraf weer zag terugkeren op het afvinklijstje van onze rechter. Het moest niet gekker worden in Zoetermeer met al die drugsverslaafden met hun messen en vuurwapens. Hoewel de cijfers aantonen dat het een stuk veiliger is in Zoetermeer, was deze man duidelijk niet het type dat zich druk maakte over statistieken die zijn mening niet onderbouwden. De man die dit alles zo losjes de wereld ingooide, gooide net het laatste restje van zijn zelf gedraaide blow weg en trapte gelukkig het smeulende peukje uit. Stel je voor dat een kind.. nou ja. Hij moest, net als ik, in de parkeergarage zijn. Dus was ik gedwongen achter een wolk van wietlucht te lopen tot hij bij zijn auto kwam. Het kostte de nodige moeite om zijn autosleutel tevoorschijn te halen uit de schijnbaar zeer diepe broekzak van zijn Wopkebroek en hij probeerde de deur van het slot te draaien. Tot hij er achter kwam dat de deur openging als hij op de sleutel drukte. Donar, Wodan, Mars, Apollo, Mozes en Neptunus aansprekend, stapte hij in en reed weg. Toen ik hem nakeek, realiseerde ik mij dat als ik een pistool in de achterband van mijn broek zou dragen, ik me alleen maar onveiliger zou voelen.
Adri Smits, meer lezen van Adri Smits: adrismits.auteursblog.nl
