Ruim twintig jaar geleden vluchtte Ferydon Sedigi vanuit Afghanistan naar Nederland. Hij kwam uiteindelijk in Zoetermeer terecht, waar hij zijn leven opnieuw kon opbouwen. Ferydon: “Het is afschuwelijk dat de geschiedenis zich nu herhaalt en er weer Afghaanse mensen moeten vluchten.”
De hele zomer heeft Ferydon het nieuws uit zijn geboorteland op de voet gevolgd, met angst in het hart. Hij heeft grote zorgen om zijn familie, waarvan broers en zussen nog steeds in Afghanistan wonen. Ferydon: “Mijn broers en zussen wonen nog in Kabul, waar de situatie heel moeilijk is. Ze hebben geen werk op dit moment. Het laatste contact is al van twee weken geleden en we maken ons heel erg ongerust over de situatie daar.”
Vluchten
Ferydon Sedigi vluchtte zelf uit Afghanistan in 1991. Ferydon: “Ik moest vluchten omdat ik in die periode als journalist werkzaam was, het was voor mij en mijn gezin te onveilig om te blijven.”
Ferydon werd geboren in Kabul, in 1964. Na een rustige jeugd studeerde hij Afghaanse literatuur aan de universiteit van Kabul. Toen Afghanistan werd ingevallen door de Russen, vertrok Ferydon naar Rusland om daar journalistiek te studeren. Na zijn afstuderen in 1988 was het in Kabul veilig genoeg om terug te keren, maar in Afghanistan werd nog wel gevochten in de burgeroorlog. Hij werkte in die tijd bij het landelijke persbureau van Afghanistan als politiek journalist. Ferydon: “Dit was vooral veel Russisch nieuws, de Russen hadden op dat moment de macht in Kabul en bepaalden ook voor een deel het nieuws.”
In 1991 veroverden de Mujahedin Kabul op de Russen. Het werd voor Ferydon en zijn familie te gevaarlijk om in Kabul te blijven, heel veel mensen die voor de Russen of voor de regering werkten, vluchtten in die tijd om zichzelf in veiligheid te brengen.
Ferydon: “Als journalist was ik bekend bij het regime, dus ik moest zo snel mogelijk vluchten, mét mijn vrouw en twee kleine kinderen. We vluchten naar Pakistan met het hele gezin. Het was heel gevaarlijk, met mijn twee kleine kinderen van onder de 3 jaar moesten we over de grond kruipen om militairen te ontlopen. We hebben anderhalf jaar in Pakistan gezeten, hopend om terug te kunnen gaan, maar de veiligheid in Afghanistan werd steeds slechter.”
Naar Nederland
Ferydon realiseerde zich al snel dat in de chaos die er heerste in het land, het niet veilig zou zijn om weer in Afghanistan te gaan wonen. “Via smokkelaars kon ik in 1995 illegaal een paspoort en papieren krijgen om naar Nederland te komen, met mijn twee oudste kinderen. Mijn vrouw moest achter blijven met onze jongste zoon in Pakistan. De smokkelaars vroegen heel veel geld, 24.000 dollar om ons drieën in veiligheid te brengen. We vroegen familie om geld en verkochten heel veel spullen om dit te kunnen betalen, maar moesten ook een lening afsluiten.”
In Nederland kwam Ferydon met zijn kinderen terecht in een Asielzoekerscentrum, waar de asielprocedure in gang werd gezet. De asielprocedure en gezinshereniging duurden lang, maar het gezin kreeg in 2012 in Zoetermeer een huis en kon weer samen naar de toekomst kijken.
De kinderen leerden al heel snel Nederlands spreken op school, maar voor Ferydon en zijn vrouw was het leren van de taal een heel stuk lastiger. Ferydon: “We kregen wel taalles, maar niet heel veel en meestal van vrijwilligers. Het duurde lang voor ik me een beetje verstaanbaar kon maken hier! Ik spreek Afghaans, Russisch en Urdu, maar daar heb je hier niet heel veel aan. Nog steeds heb ik twee keer per week taalles en gelukkig gaat het nu een stuk beter!”
Veel zorgen
Ferydon: “De geschiedenis herhaalt zich, alleen de namen van de partijen zijn anders. Maar ook nu weer zijn er heel veel mensen die gevaar lopen. Nu is het eigenlijk nog slechter omdat er heel veel onduidelijk is. Niemand weet wat er gaat gebeuren, waar het nog veilig is. De Afghanen die ik spreek via de telefoon begrijpen er zelf ook niets van hoe dit zo snel kon gebeuren.”
Pas over een aantal weken tot maanden zal echt duidelijk worden hoe deze regering het land zal gaan leiden. Een groot deel van de angst en ongerustheid bij de Afghanen komt voort uit deze onzekerheid: Niemand weet wat er gaat gebeuren.
Toekomst
Ferydon: “Mijn vrouw en ik hebben alles verloren op onze vlucht, ons huis, werk, geld, contact met familie en vrienden. Maar onze kinderen zijn goed terecht gekomen. Zij zijn in Nederland naar school geweest, hebben gestudeerd en hebben werk. Mijn oudste zoon is tandarts en mijn dochter studeerde voor apothekersassistent, de andere zoon is ICT-specialist. Zelf is het me nooit gelukt om werk te vinden, maar ik doe wel vrijwilligerswerk.”
Ferydon en zijn vrouw willen zich inzetten voor de Afghanen die nu naar Nederland gevlucht zijn. Vanuit zijn eigen ervaring kan hij hen steunen en advies geven. Het belangrijkste advies: Leer zo snel mogelijk de taal, dan pas kan je echt aan je toekomst werken!
Ferydon: “We willen ook graag de Afghaanse kinderen helpen die nu naar Nederland komen zonder hun ouders. En misschien kunnen we helpen als tolk, maar we kunnen nu alleen maar afwachten want al deze mensen moeten eerst in quarantaine.”
De vogel van mijn gedachten
Het gedicht van Afghaanse dichter Ostad Khalili verwoordt voor Ferydon zijn gevoel over de situatie in Afghanistan, wat hem nog dag en nacht bezig houdt.
De vogel van mijn gedachten
Moet je wakker worden
De vogel van mijn nacht gedachten
Het is ochtend geworden
Ga naar boven vliegen
Vlieg hoger dan de wolken
Vlieg boven de rivieren
Vlieg boven de woestijnen
Zoek steden die nat zijn van de tranen
Zoek zwijgende dorpen in het donker
Hé, vogel van mijn dromen
Als van die lachende pistachebommen
En van die mooie bloemen
Eén, als maar één bloem
Na zoveel vuur van de vijand
Over gebleven is
Wil ik van jou
Wil ik van jou, de vogel van mijn gedachten
Dat je hem nat maakt met je tranen
Dat je hem zoent
Tot de volgende ochtend
Tekst en foto: Rita Soutendijk
