Huiscolumnist Adri Smits bekijkt het Zoetermeerse nieuws op geheel eigen wijze. Nieuws kan hem ontroeren, verbazen, ergeren of doen verzuchten. Met zijn humor weet hij zaken echter feilloos te relativeren. Deze week: Mijn eigen Halloween.
De bel gaat. En niet één keer. De honden slaan aan. Wat nou weer, juist onder studio sport. Gestoord en lichtelijk geïrriteerd strompel ik naar de voordeur. In een eerste opwelling denk ik door het deurraampje kinderen te zien staan. De deur klemt wat, dus het duurt even voordat deze helemaal open is. Ondertussen zwelt er buiten een enorm gegrom aan tot proporties die het dove mans oor een hartversnelling bezorgt. Als de deur in zijn geheel openzwaait, zwaait er van alles voor mijn verbaasde ogen.
Kinderen, dat zeker, maar met gezichten totaal onherkenbaar. De een nog lelijker dan de ander. Daarbij zijn ze ook nog eens bewapend en wat ik voelde zwaaien, zie ik nu, is een zeis. Niet van het soort dat mij al komt halen, maar duidelijk Action of Xenos. Dan valt het kwartje en niet van de schrik. Dat is waar ook, Halloween. Nu doe ik wel of ik schrik. Ze lachen niet eens, nee, gaan nog harder brullen. En de honden doen hun best dit te overstemmen.
Tot mijn genoegen zie ik nu een paar kinderen schrikken, de kleinsten van de bende. “Ze hebben al gegeten”, probeer ik ze gerust te stellen, maar zie aan de bloeddoorlopen ogen en de witte schmink, als het dat is, dat ze mijn humor niet hebben. Arme kindertjes. “En jullie willen natuurlijk allemaal een snoepje van Opa Adri?” Uit alle kelen behalve van de kleinsten, scheurt het ‘JA’ de donkere avond in. “Nou, ik heb nog wel wat in huis dat buiten de suikertaks valt, obesitas voorkomt en tandjes beslist niet de kleur geeft die jullie erop hebben geschilderd.” Ik ben al omgedraaid, maar ik had graag de gezichten willen zien van de opvoedende volwassen begeleiders.
Eenmaal binnen glimlach ik vriendelijk naar mijn honden en kom terug met een mand vol appels. Hoe kun je een kinderfeestje beter opvrolijken dan met een appel. Had het fenomeen Halloween maar in Amerika moeten blijven, toch? St. Maarten, daar doe ik aan. Maar die kinderen?
Adri Smits, meer lezen van Adri Smits: adrismits.auteursblog.nl
