Met al het nieuws rondom de Mandelabrug gaan de gedachten ook terug naar diens voorganger. Het eerste dubbelstation van Zoetermeer, de tuibrug. In 1973 is deze tuibrug ontworpen door architect Cees Douma en uiteindelijk bleef de brug in gebruik tot 1992, het jaar waarin de Mandelabrug werd gebouwd.
In 1973 werd door stationsarchitect Cees Douma de voorganger van de Mandelabrug ontworpen. De tuibrug. Zoetermeer werd in 1962 aangewezen tot groeikern voor Den Haag en het dorp zou uit gaan groeien tot een stad met een destijds geplande inwoneraantal van 100.000. Hét treinstation van Zoetermeer bevond zich destijds aan de Stationsstraat. Dit station lag te ver weg van de nieuwe stadswijken en daarom werd er een nieuw treinstation ontworpen. Deze kwam op een steenworpafstand, ten oosten, van de huidige Mandelabrug te staan. Dit werd station Zoetermeer en het station aan de Stationsstraat kreeg de naam Zoetermeer Oost.
Het hoofdstation, ontworpen door Douma, was aangelegd op de plek waar de spoorverbinding Utrecht – Den Haag en de nieuwe Stadslijn Zoetermeer elkaar dicht naderen. De architect had gekozen voor een luchtbrug vanuit het oogpunt van sociale veiligheid, met veel daglicht en uitzicht. Het geplande uitzicht kwam er uiteindelijk niet omdat Rijkswaterstaat alleen maar ondoorzichtig draadglas toestond. In 1977 werd door de aanleg van de Stadslijn Zoetermeer een dubbelstation door middel van een tuibrug. Destijds al een markant herkenningspunt in de jonge stad.
Eind jaren tachtig begon de bouw van de wijk Rokkeveen. Bovendien werd de Floriade aangelegd die in 1992 in Zoetermeer gehouden zou gaan worden. Dit betekende dat het voetgangersverkeer flink zou gaan toenemen en dat kon de tuibrug niet aan. Veel gebruikers van de brug waren blij met de vervanging. In de brug hing vaak een penetrante urinelucht, waardoor bezoekers er zo snel mogelijk doorheen wilden.
De Mandelabrug
In 1992 werd vlak naast de tuibrug de huidige Mandelabrug gebouwd naar het ontwerp van architect Ir. J. Bak. Een brug die een afstand overspant van 180 meter, waar een 3,5 meter breed voetpad en een 4 meter breed fietspad overheen gaan en deze worden overdekt met een 9 meter hoge transparante huif. Het voetpad en fietspad worden gescheiden door een golvend roestvrij stalen kunstwerk van Arnold Hamelberg.
Het nieuwe stationsgebouw kreeg geen traditionele stationsaccommodaties. In plaats daarvan zouden de reizigers vanaf de perrons via trappen en liften naar de luchtbrug geleid worden waar een beperkt aantal stationsvoorzieningen werd gevestigd. Naast een kiosk kwam er ook een loket. Net als bij andere stations zou deze later gesloten worden.
  |
De Mandelabrug zou door de jaren heen, net als zijn voorganger, een markant bouwwerk in de stad worden. Die voorganger, de tuibrug, werd overigens in 1992 ontmanteld. Er is nog gezocht naar mogelijkheden om, delen van, de brug een nieuwe bestemming te geven in de stad maar tevergeefs. De tuibrug belandde uiteindelijk op de schroothoop.
Tekst: Sacha van Vlaardingen
Foto 1: De tuibrug; Stadsarchief Zoetermeer, Historisch Genootschap Oud Soetermeer; fotograaf: Klein, W.
Foto 2: Interieur van de tuibrug; Stadsarchief Zoetermeer, Historisch Genootschap Oud Soetermeer; fotograaf: Snijders, H.W. (Herman)
Foto 3: Loket Mandelabrug: Stadsarchief Zoetermeer, Historisch Genootschap Oud Soetermeer; Hoogland, A. (Aat)
Foto 4: De Mandelabrug; Stadsarchief Zoetermeer, Historisch Genootschap Oud Soetermeer; Kerstens, A. (At)
Bronnen:
stationsEndBook-def.indd (spoorbeeld.nl)
Literatuur: C. Douma, Stationsarchitectuur in Nederland 1938/1998, Zutphen: Walburg
Pers, 1998,
